ook een beetje vakantie

Naast het werk in de scholen, maken we ook tijd om te genieten van de stad Udaipur. Het is nog steeds een drukke, hectische stad waar je elke dag iets ziet waarvan je denkt "is dit 2016?". En toch kuieren we samen of alleen rond in deze stad met een ontspannen, veilig, comfortabel gevoel. Iedereen geniet van het mooie weer (25 graden of meer in december is niet slecht, toch), de kleuren, geuren en mensen.
Mijn ouders en Jan zijn nu ook "part of the family". Het personeel van onze hotels en mijn Indische vrienden ontvangen hen met open armen. Als mijn vader een paar dagen last heeft van zijn darmen (zoals bijna elke toerist in India) is iedereen oprecht bezorgd. Iemand maakt een aangepaste lunchmaaltijd om mee te nemen naar school, een ander rent naar de markt voor bananen of zorgt voor toast op de kamer (voor het geval hij 's nachts honger zou krijgen na een dag zonder eten).
De tijd vliegt. Er is zelfs geen tijd of behoefte om uitstapjes buiten de stad te maken.
Op 9 december neem ik afscheid van mijn ouders en Jan. Zij gaan weer richting België, ik blijf nog enkele weken in Udaipur. Zij nemen 's avonds het vliegtuig van Udaipur naar Delhi en na een tussenstop in Zurich komen ze de volgende morgen aan in Brussel.
Ik denk dat ze hebben genoten van hun verblijf in Udaipur en ik hoop dat ze er nog dikwijls met warme gevoelens aan terug denken. En ik vind het super dat zowel Jan als mijn ouders hebben geholpen bij het werk in de scholen. Zowel door hun financiële ondersteuning als door hun fysieke inzet hebben de kinderen in Barischool een mooie propere klas en een plezant feestje gekregen.