goed bezig
Door: kristelmarien
Blijf op de hoogte en volg Kristel
04 Februari 2011 | België, Westerlo
Ik begin me meer en meer thuis te voelen in mijn Indische familie en in de stad Udaipur. Als ik vrije tijd heb, wandel ik door de stad en zo kom ik steeds weer andere leuke plekjes tegen. De stad is een wirwar van smalle straten met duizenden winkeltjes en veel verkeer. Ik heb ondertussen ook twee parken ontdekt waar het rustiger is. Daar kan ik even ontsnappen aan de drukte en een boek lezen in het zonnetje. Het wordt hier nu elke dag warmer en er komen ook meer toeristen, vooral Koreanen.
Ik neem ook volop deel aan het familieleven. Ik ben mee geweest naar een trouwfeest in Bundi. We zijn er naar toe geweest met de trein, vijf uur onderweg. Het was een gearrangeerd huwelijk en vooral het uiterlijk vertoon was zeer belangrijk. Er werden veel geschenken uitgewisseld tussen de families en de bruid kon amper bewegen door het gewicht van alle juwelen. Er was muziek en eten, maar geen drank (enkel water en thee).
In de scholen en het weeshuis begint het aardig te lukken met de Engelse lessen voor de kinderen. Ik vertrek 's morgens om 9.45 uur en ik ben weer terug thuis rond 14.30 uur. Dan lunch ik en daarna heb ik nog tijd om mijn lessen voor te bereiden, wat inkopen te doen of wat te rusten. Zo'n bende kinderen(meer dan 25) bezig houden is best vermoeiend. En ik spreek natuurlijk geen Hindi. De Indische leerkrachten geven op een heel saaie manier les. Ze zeggen steeds woorden die de kinderen moeten herhalen. Ze kunnen alle kleuren en lichaamsdelen achterna zeggen maar ze kennen de betekenis niet. Dat beginnen ze nu stilaan te leren. Ik probeer ze ook korte zinnen te laten zeggen. Dat zijn ze niet gewoon. De leerkrachten zijn onder de indruk van mijn manier van lesgeven en ook de kinderen vinden het geweldig omdat ze veel meer zelf mogen doen. En als ze een tekening mogen kleuren gaan ze helemaal uit de bol. In de school zijn geen kleurpotloden, dus die heb ik zelf gekocht. Ze hebben helemaal geen materiaal in de scholen. Sommige kinderen hebben alleen maar een potlood, zelfs geen balpen. Het is voor mij ook een hele uitdaging om creatief te zijn. Met oude kranten kan je heel wat doen.
Ik heb wel het gevoel dat de kinderen er iets aan hebben en ik hoop dat de leerkrachten nu ook een beetje creatiever les gaan geven. In één school gaan ze zelfs vuilbakken kopen nadat ik vroeg waar ik mijn lege plastic fles moest laten. Nu gooien ze alle afval gewoon op de grond. Nu de kinderen en leerkrachten nog leren om het afval in de vuilbakken te gooien.
Afwachten ...
Ik neem ook volop deel aan het familieleven. Ik ben mee geweest naar een trouwfeest in Bundi. We zijn er naar toe geweest met de trein, vijf uur onderweg. Het was een gearrangeerd huwelijk en vooral het uiterlijk vertoon was zeer belangrijk. Er werden veel geschenken uitgewisseld tussen de families en de bruid kon amper bewegen door het gewicht van alle juwelen. Er was muziek en eten, maar geen drank (enkel water en thee).
In de scholen en het weeshuis begint het aardig te lukken met de Engelse lessen voor de kinderen. Ik vertrek 's morgens om 9.45 uur en ik ben weer terug thuis rond 14.30 uur. Dan lunch ik en daarna heb ik nog tijd om mijn lessen voor te bereiden, wat inkopen te doen of wat te rusten. Zo'n bende kinderen(meer dan 25) bezig houden is best vermoeiend. En ik spreek natuurlijk geen Hindi. De Indische leerkrachten geven op een heel saaie manier les. Ze zeggen steeds woorden die de kinderen moeten herhalen. Ze kunnen alle kleuren en lichaamsdelen achterna zeggen maar ze kennen de betekenis niet. Dat beginnen ze nu stilaan te leren. Ik probeer ze ook korte zinnen te laten zeggen. Dat zijn ze niet gewoon. De leerkrachten zijn onder de indruk van mijn manier van lesgeven en ook de kinderen vinden het geweldig omdat ze veel meer zelf mogen doen. En als ze een tekening mogen kleuren gaan ze helemaal uit de bol. In de school zijn geen kleurpotloden, dus die heb ik zelf gekocht. Ze hebben helemaal geen materiaal in de scholen. Sommige kinderen hebben alleen maar een potlood, zelfs geen balpen. Het is voor mij ook een hele uitdaging om creatief te zijn. Met oude kranten kan je heel wat doen.
Ik heb wel het gevoel dat de kinderen er iets aan hebben en ik hoop dat de leerkrachten nu ook een beetje creatiever les gaan geven. In één school gaan ze zelfs vuilbakken kopen nadat ik vroeg waar ik mijn lege plastic fles moest laten. Nu gooien ze alle afval gewoon op de grond. Nu de kinderen en leerkrachten nog leren om het afval in de vuilbakken te gooien.
Afwachten ...
-
04 Februari 2011 - 17:10
Van 't Thuisfront:
goe bezig! en bij dat klein volkske:uw verbeelding laten werken en maar improviseren met wat ge vindt. -
06 Februari 2011 - 17:43
Louise:
dag tante kristel
moeten de kinderen ook rekenen ?
op wat moeten ze schrijven ?
wanneer kom jij terug ?
-
06 Februari 2011 - 17:47
Johan:
lijkt me wel leuk daar .
op google wat afbeeldingen gezien van de stad . ziet er nog behoorlijk uit .
-
08 Februari 2011 - 17:41
Susie:
prachtig kristel. ik hoop dat ik je nog terug zie op het secretariaat want zo te lezen valt alles best mee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
